"පට්ටිපොල" සිට සුන්දර හෝර්ටන්තැන්න වන පියස ඔස්සේ "ඔහිය" බලා.... (අවසාන කොටස)

<<<< මෙතෙක් ආ දුර

එම ගොවිපල පසු කල විට අප පිවිසෙන්නේ දුම්රිය මාර්ගයේ තරමක් ආනතිය වැඩි කොටසකටයි.

පේන විදිහට මේ හරියෙ පල්ලම වැඩියි. :)

කොහොම වුනත් ඉතින් අපි අපේ මාර්ගයේ ඉදිරියටම ගියා. මේ ගමන් වලදි වැඩියෙන්ම අවධානය යොමු කරන්න ඕනෙ කාරණාවක් තමයි ඉදිරියට ඇවිදිද්දි හැකි තරම් දුම්රිය මාර්ගයෙ නැතිව මාර්ගයෙන් පිටත ඇවිදීමට උත්සහ කරන එක. ඒක කකුල් වලට පහසුවක් වගේම ඔබේ පාවහන් වලටත් ආරක්ෂාකාරීයි. හැබැයි ඉතින් තරමක් කල්පනාවෙන් තමයි යන්න ඕන. විශේෂයෙන් මාර්ගයෙන් පිටත, සර්පයන් එහෙම කොල රොඩු ගොඩවල් අස්සෙ ඉන්න පුලුවන්. සාමාන්‍ය සපත්තු වෙනුවට බූට්ස් පැළදීමේ වාසියත් එයයි. මොකද කියනවනම් සර්ප දෂ්ඨනයකදි බොහෝ වෙලාවට ලක්වෙන්නෙ (බිම් මටිටමේ ගැවසෙන සර්පයෝ) පාදයේ පහල ප්‍රදේශය නිසා.

ලස්සන ලස්සන මල් හැමතැනම

කොහොම්න කොහොමින් හරි අපි මේ වෙනකොට කිලෝ මිටර් 5කට ආසන්න දුරක් පයින් ඇවිල්ල තිබුණත් කිසිම වෙහෙසක් දැනුනෙ නැහැ දේශගුණය නිසාද හිතේ සතුට නිසාද දන්නෙ නැහැ. කොහොම හරි උදේ 9.40 වන විට අපි අපේ ගමනෙ හමුවන අවසාන බිම්ගෙය වෙතට ආසන්න වුණා. ඒත් බිම්ගෙයක් බලාපොරොත්තුවෙන් ආපු අපිට ඊට කලින් තව බාධකයක් තරණය කරන්න සිදුවුණා.

පේන්නෙ නම් පොඩියට

පින්තුරෙනම් පේන්නෙ පොඩියට. හැබැයි ඉතින් මේ පාලම ටිකක් දිගයි. දිග වගේම සෑහෙන්න උසයි. කොහොම වුනත් මිනිස්සුන්ට ගමන් කරන්න වෙනම කොටසක් තිබුණ නිසා අපිට අපහසුවකින් තොරව පාලමෙන් එගොඩ වෙන්න පුලුවන් වුණා. මැදට ගිහිල්ලා පොඩ්ඩක් පහල බැලුවමනම් පුංචි බයකුත් ඇති නොවුනම කියන්න බැහැ. සෑහෙන්න උස පාලමක් අඩි 150කටත් වඩා උසයි වගේ තමයි පෙනුනෙ. පහලට බහින්න පොඩි අඩි පාරකුත් තියෙනවා. ඒත් වෙලාව මදි නිසා අපි ගියෙ නැහැ. පාලම පහු වුණ ගමන්ම අංක 21 බිම්ගේ හමු වුනා. එම බිම්ගෙය අඩි 274ක් දිගයි.

බ්ම්ගේ ඇතුලේ

බිම්ගේ කිසි අපහසුවකින් තොරව අපි පහු කලා. එයින් පස්සෙ ඔහිය දුම්රිය ස්ථානයට වැඩි දුරක් නැහැ. කොහොම හරි ඔය වෙලාවෙ තමයි මට මතක් වුනේ බෑග් එකේ තිබුණු බිස්කට් පැකට් එක. ගමනේ විනෝදය නිසා කිසිම බඩගින්නක් තිබුණෙ නැතත් උස්සගෙන ආපු නිසා නොකා බැහැනෙ. ඉතිං ඔන්න බිස්කට් එකකුත් කෑවා. :D

ඇඩ් එකක්ද මන්දා....

එහෙම ඉන්න ගමනුත් වටපිට සුන්දරත්වය බලන්න අමතක කලේ නැහැ.

ලිලී මලක සුන්දරත්වය.

හැබැයි ඉතින් පහුකරගෙන ආපු ප්‍රදේශත් එක්ක බලද්දි මේ ඉන්න කොටස ඒ තරම්ම ලස්සන නැහැ කියල තමයි මටනම් හිතුනෙ. කොහොම වුනත් ටික ටික අපි ඔහිය සීමාවට ලඟා වුණා. 

ඔහිය දුම්රිය ස්ථානයට පිවිසීමේ පාලන සංඥාව
තියෙන්නේ ඔය පේන වංගුවෙමයි

මේ වන විට අපි ගමන් කරල තිබුණු සම්පූර්ණ දුර කිලෝමීටර 6ක් විතර වෙනවා. ඒ සඳහා අපිට පැය 3ක කාලයක් ගතවී තිබුණා. 

ඔහිය දුම්රිය ස්ථානය ඈතට පෙනෙන්නෙ මෙහෙමයි.

අවසාන වංගුවත් ගමන් කර ඉදිරියට එද්දිම වගේ ඔහිය දුම්රිය ස්ථානය අපේ දර්ශන පථයට හසුවෙද්දි හිතට පුදුම සතුටක් ඇතිවුණා. කොහොම වුනත් අපි දෙන්නා මුලින් තීරණය කරල තිබුනෙ ඉදල්ගස්හින්න දක්වාම ගමන් කරන්න වුනත් දැනට ඔහියෙන් ගමන අවසාන තීරණය කලේ තරමක කණගාටුවෙන්. පසු දවසක ඔහිය-ඉදල්ගස්හින්න කොටස තරණය කිරීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්.

IPW Section- Ohiya
(IPW- Inspector Permanent Way, ස්ථීර මාර්ග පරීක්ෂක)

ඔහිය දුම්රිය ස්ථානය

හෝර්ටන්තැන්න පිවිසුම - ඔහිය

ඔහිය දුම්රිය ස්ථානයත් මලින් පිරිලා

ගමන අවසාන කලේ මේ දුම්රියෙන් හපුතලේට ගිහිල්ලා