"පට්ටිපොල" සිට සුන්දර හෝර්ටන්තැන්න වන පියස ඔස්සේ "ඔහිය" බලා.... (තෙවන කොටස)

<<<< චාරිකාවට සූදානම් වුනේ මෙහෙමයි

අපේ චාරිකාවට සහභාගිවුනේ දෙදෙනෙක් (මම සහ මගේ මිතුරෙක්) පමණයි. රාත්‍රී දුම්රියෙන් පට්ටිපොලට ලඟා වූ අප දෙනොට එහි තිබු දැඩි ශීත කාලගුණය නිසා, දුම්රිය ස්ථානයේ සේවක රොෂාන්ත මහත්මාගේ කාරුණික අවසරය මත හිරු නැගෙනතුරු දුම්රිය ස්ථානයේ රැඳී සිටීමේ අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ අතරතුර කෙටි නින්දකින් වෙහෙස නිවාගන්නටත් අපට හැකි වුනා.

හිරු උදාව - පට්ටිපොල දුම්රිය ස්ථානයේදී කැමරාවට හසුවුනේ මෙහෙමයි

 උදෑසන හිරු කිරණ පතිත වෙද්දී අප ගමන ආරම්භ කලා. අප පිටත්වන විට වෙලාව උදෑසන 7.00 පසුවූවා පමණයි. හිරු පායා තිබුණද අවට පරිසරයේ අධික ශීතල නම් ඒ වන විටත් කිසිම අඩුවක් දක්නට තිබුණේ නැහැ. දැඩි සීත සුලං සහිත කාලගුණය ගතට ඇති කලේ පීඩාවක් වුනත් එය සිතටනම් ගෙන ආවේ අමුතු ප්‍රබෝධමත් හැඟීමක්.

පට්ටිපොලින් පිටත් වූ ගමන්ම වාගේ - වේදිකාවේ අවසන් කෙලවර

පට්ටිපොල එතරම් විශාල නගරයක් නොවේ. නමුත් එහි කුඩා කඩමණ්ඩියක් තිබෙනවා. උදෑසන ආහාර ආදිය ඔබට අවශ්‍යනම් එහිදී මිලදී ගන්නට වුවත් පිලිවන්. අප නම් අවශ්‍ය සියලු දෑ ගෙනා නිසා ප්‍රමාද නොවී ගමන පිටත් වුණා. 

හෝර්ටන්තැන්න සඳහා පිවිසුම් මාර්ගය - පට්ටිපොල

දුම්රිය වේදිකාවෙන් මාර්ගයට පිවිසුනු විටම පාහේ හෝර්ටන්තැන්න පිවිසුම් මාර්ගය (පට්ටිපොලින්) හමුවනවා. එම මාර්ගය පසුකර දුම්රිය මග ඔස්සේම ඉදිරියට ගමන් කරද්දී පට්ටිපොල ගම්මානයේ වැසියන්ගේ එලවලු වගාවන් සහ මල් වගාවන් දැකගත හැකියි. 

එලවලු වගාවන් - මේ පට්ටිපොල ගම්මානයේ අවසන් සීමාවයි

කෙසේ වුවත් දුම්රිය මාර්ගය පසුකොට මීටර 300ක් පමණ ගමන් කල පසු ගම්මානය අවසන් වනවා. එයින් පසු අපට හමුවන්නේ සුන්දර හෝර්ටන්තැන්න වනාන්තර බිම. එය අතිශයින් සුන්දර වනාන්තරයක්. දිනකට කිහිපවරක් එහා මෙහා යන දුම්රියක් හෝ දුම්රිය සේවකයෙක් හැරුණු විට මේ ප්‍රදේශයේදි බොහෝවිට හමුවන්නෙ වන සතෙකු පමණයි.

ගම්මානයේ අවසන් සීමාවේදී අපට හමුවුනු හිතවතුන්.

ටිකෙන් ටික අප ඉදිරියට ගමන් කරද්දී සීතල ක්‍රමයෙන් අඩු වුනත් සුළගේ නම් අඩුවක් දක්නට ලැබුනෙ නෑ. විටෙක සුමුදු ලෙසද තවත් විටෙක රළු ලෙසින්ද හමාගිය සුලං කෝඩය මැදින් අවට සිරි නරඹමින් අප හෙමින් හෙමින් ඉදිරිය බලා ගමන් කලා. 

අප රටට ආවේණික මහ රත්මල් 

සරුවට වැඩීගිය මලින් පිරුණු මහ රත්මල් ගස් බොහොමයක් අවට දකින්නට ලැබුනු අතර මලින්බරව ගිය එම ශාඛයක් එතරම් ලඟට පියවි ඇසින් මා දුටු මුල්ම අවස්තාව වුනේ එයයි. එය කැමරා කාචයේ සටහන් වුයේ මෙසේයි. 

මද දුරක් ගමන් කරද්දී එක් වරම අපේ ගමනේ එක් අපේක්ෂාවක් ඉදිරියේ දර්ශනය වුනේ කිසිදු පූර්ව දැනුම් දීමකින් තොරවයි. ඒ දුටු අපේ සිත් අමන්දානන්දයට පත් වුණා.

ඈත කෙලවරේ සුදු තිතක් ලෙසට පේන්නෙ මොකක්ද?

ඉහත පින්තූරෙ පැහැදිලිව බැලුවොත් පේනව මාර්ගයේ තියෙන ඈතම කෙලවරේ සුදුපාට සලකුණක්. ඇත්තම කිවුවොත් ඒක පුවරුවක්. ඒක මොකක්ද කියල පහල පින්තූරෙන් බලන්න.

Summit Level හෙවත් උසම තැන

පට්ටිපොලින් ගමන් ආරම්භ කරල පැය බාගයක් ගිය තැන අපි අපේ ගමනෙ එක අපේක්ෂාවක් ඉෂ්ඨ කරගත්තා. දුම්රිය ක්ෂේත්‍රය විනෝදාංශය කරගත්තු බොහෝ දෙනෙක්ගෙ එක් බලාපොරොත්තුවක් තමා මෙම ස්ථානයට එන එක. Summit Level කියන්නෙ අපේ රටේ දුම්රිය මාර්ගයේ තියෙන උසම ස්ථානය. මේ තැනින් කොයි පසට දුම්රිය ධාවනය කලත් ඇත්තෙ බෑවුම. (එම නිසා මේ දෙපසින් කොයි පැත්තෙන් එන දුම්රියක් වුනත් එහි ඉදිරි පස හා පසුපස එන්ජිමක් බැගින්, එන්ජින් දෙකක් සහිත දුම්රියක් නම් පට්ටිපොල දුම්රිය ස්ථානයේදී එහි පසුපස එන්ජිම [banking loco] ගලවා ඉදිරියට අමුණගෙන [double headed] තමයි නැවත ධාවනය ආරම්භ කරන්නෙ.) 

එක් අපේක්ෂාවක් ඉටු කරගත් පසු
(මෙසේ තණ ගොල්ල මත ගැවසීමනම් ප්‍රියදායක වුනේ නැහැ)

අපි උදැසන ආහාරය ගත්තෙ මෙහිදී. දැඩි සුලඟෙන් අපේ කෑම ටික බේරගන්නනම් පුංචි සටනක් කරන්නත් වුනා. විනාඩි දහයකින් විතර අපි නැවත ගමනාරම්භ කලා. 

සීත සුලං ඔස්සේ ඉදිරියටම....

ඉහත ඡායාරූපයේ පෙනෙන්නේ බදුල්ල දෙසට වැටී ඇති දුම්රිය මග. එය පිහිටා තිබෙන්නෙ හෝර්ටන්තැන්න වනාන්තරය තුලයි. ගොඩකරන ලද වැටියක් මත දුම්රිය මග එලා තිබෙන අතර දෙපස සීග්‍ර බෑවුම අවසානයේම ඇත්තේ මහා වනාන්තර බිමයි.

රූස්ස ගස් කොලන් වලින් හෙබි මහා වනාන්තරය තුල සිටි
එකම මිනිස් ප්‍රාණින් දෙදෙනා අප පමණද?

ඉමක් නැති දුම්රිය මාර්ගය

මෙම ස්ථානයේදී අපට මිනිස් වාසයක් හමුවුනා.
මෙහි දුම්රිය මාර්ගයේ වම් පස විශාල ගොවි බිමක් තිබෙනවා.  

මෙහි තිබෙන සංඥා පුවරුවෙන් කියවෙන්නේ ඉදිරි මාර්ගය ගල් කඩා වැටීමේ අවදානම් සහිත ප්‍රදේශයක් බවයි. ප්‍රවේශමෙන් සහ අවධානයෙන් දුම්රිය ඉදිරියට ධාවනය කිරීමට දුම්රිය රියදුරන්ට මෙම සංඥා වැදගත් වනවා. එම ප්‍රදේශය පසු කරනවාත් සමගම අප ගමනේ ජයගත යුතු විශාලම අභියෝගය අප ඉදිරියේ දිස් වුනා. අඩි 1054 දිගැති වංගු සහිත පට්ටිපොල බිම්ගෙය. අපේ ගණනය කිරීම් මත, කොළඹ බලා දිවෙන උඩරට මැණිකේ දුම්රිය නුදුරේදීම හමුවීමට ඉඩ ඇති අවදානමද හමුවේ බිම්ගෙය තුලට පිවිසීමට අප තීරණය කලේ බලාසිටීමද තේරුමක් නොවූ නිසා. කෙසේ වුවත් බිම්ගේ තරණය කිරීමට අපට තිබුණේ ඒක කුඩා විදුලි පන්දමක් පමණයි.

පට්ටිපොල බිම්ගෙය දිග අඩි 1054ක්

වර්ෂ 1951දී මෙම බිම්ගෙය කඩා වැටී නැවත අලුත්වැඩියා කල බව කියවෙන පුවරුව

වවුල් වසුරු සහ දුම්රිය මගීන්ගේ විවිධ අපද්‍රව්‍ය වලින් පිරි දුම්රිය මාර්ගයේ ගමන් කිරීම එතරම් ප්‍රසන්න හැඟීමක් නම් ඇති කලේ නෑ. මමත් මගේ මිතුරාත් අප දෙදෙනාම සමාන්තරව ගමන් කරමින් හැකි ඉක්මනින් බිම්ගෙයින් පිට වීමට පය ඉක්මන් කලා. යම් හෙයකින් බිම්ගේ තුලදී දුම්රියක් පැමිණියහොත් ආරක්ෂාකාරීව සිටීම සඳහා කුඩා කවලු ඒ තුල පිහිටවා තිබුණද ඒ කිසිවක් භාවිතා කර හැකි තත්වයේ තිබුණේ නැහැ. එබැවින් අපි දුම්රිය මාර්ගය ඔස්සේම ඉදිරියට ගමන් කලේ වෙන විකල්පයක් නොවූ නිසා. බිම්ගෙයි බිත්ති දිගේ රූරා වැටෙන දිය පහරවල් නිසා මාර්ගය දෙපස මඩ සහිත වූවා. කෙසේ වුවත් වවුල් හඬත් ජලය ගලන හඩත් පමණක් තිබු අඳුරු බිම්ගෙය තුල අප දෙදෙනාගේ නිහැඬියාව අමුතු ආකාරයේ බියජනක හැඟීමක් ඇති නොකලාම නෙවේ.

අඳුරු බිම්ගේ ඇතුලත තරමක් බියකරුයි

කෙසේ හෝ බිම් ගෙයින් ඉවතට පැමිණි අපට දකින්නට ලැබුණේ කිසිදු අයුරකින්වත් බලාපොරොත්තු වූ දසුනක් නොවෙයි.......

අප දුටුවේ කුමක්ද? >>>>