ලංකාණ්ඩුවේ දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවට අයත් පටු ආමාන දුම්රිය මාර්ග වලට දෙවෙනි වරට ආනයනය කරන ලද්දේ L1 පංතියේ දුම්රිය එන්ජින්ය. මෙම එන්ජින්, විශේෂයෙන්ම උඩ පුස්සැල්ලාව මාර්ගය සඳහාම සැලසුම් කර ඇත. 1902 සිට 1904 වසර දක්වාත් (L1, L1A) 1920 දී ත් (L1B) වශයෙන් කාණ්ඩ දෙකක් වශයෙන් මෙම එන්ජින් ආනයනය කර ඇත්තේ එංගලන්තයේ ශාප් ස්ටුවර්ට් සහ හන්ස්ලට් යන සමාගම් වලිනි. ශාප් ස්ටුවර්ට් සමාගමෙන් එන්ජින් හතරක්ද (L1A 120 – 123) , හන්ස්ලට් සමාගමෙන් එන්ජින් දෙකක්ද (L1 130, L1B 203) වශයෙන් එන්ජින් හයක් ආනයනය කර ඇත.
ධාවන පංතිය : L1, L1A, L1B
ගෙන්වූ වර්ෂය : 1903-1904, 1920
නිශ්පාදිත රට : එංගලන්තය
සමාගම : Sharp, Stewart and Company, Hunslet Engine Company
එන්ජින් වර්ගය : Steam Tank Engine (වාෂ්ප බල)
ඇක්සල් සැකැස්ම : 0-4-2T
ඇක්සලය මත උපරිම බර : 7 Tons
වාෂ්ප සිලින්ඩර විෂ්කම්බය : 11 ½”
සිලින්ඩර ගනන : 2
සිලින්ඩර පහර : 14”
වෑල්ව් අනුව වර්ග කිරීම : Slide Valves
බොයිලේරු පීඩනය : වර්ග අඟලට රාත්තල් 150
බොයිලෙරු වර්ගය : Round top
හිස්ව ඇති විට එන්ජිමේ බර : 15 tons 19 cwts.
බෆර් අතර දුර : 19’ 8 7/8”
උපරිම වේගය : පැයට සැතපුම් 12
බර පන්තිය : U
ගෙන්වූ එන්ජින් ගනන : 6 (120-123, 130, 203)
වර්ණය : කළු (ලංකාවේ සියළුම පටු ආමාන වාශ්ප එන්ජින් කළු පැහැතිය)
ඉන්ධන ධාරිතාව : ගල් අඟුරු ටොන් 2, වතුර
ගැලුම් 500
ලංකාවට ගෙන්වන ලද පටු ආමන දුම්රිය එන්ජින් අතරින්, ඉතා මන්දගාමීම එන්ජන් වර්ගය L1 පන්තියේ දුම්රිය එන්ජින්ය. මේවායේ උපරිම වේගය පැයට සැතපුම් දොළහක්, එනම් පැයට කිලෝ මීටර් 19ක් පමණ වන අතර, ධාවනයේදී සාමාන්ය වේගය පැයට කිලෝ මීටර් 15 ක් පමණ වන බව සඳහන්. උඩ පුස්සැල්ලාව මාර්ගයේ නානු ඔය සහ රාගල අතර කිලෝ මීටර් 31 ක කොටස තරණය කිරීමට මෙම එන්ජිමකට පැය 3ක පමණ කාලයක් ගත විය. උඩ පුස්සැල්ලාව මාර්ගය වේගය සඳහා සැලසුම් නොකරන ලද මාර්ගයක් වූ අතර, ඇතැම් විට එන්ජින් දෙකක් ඈඳා භාවිතා කර ඇත. මෙලෙස, ඈඳුම් සහිතව ධාවනය කරන ලද එකම පටු ආමාන එන්ජිම ලෙස සැලකෙන්නේද L1 පන්තියේ එන්ජින්ය.
තවද, පටු
ආමාන වාශ්ප එන්ජින් අතරින් බොගී නොමැති එකම එන්ජිම වන්නේද L1 පන්තියේ එන්ජින්ය. (H1 පංතියේ පටු ආමාන ගැරට් එන්ජිමේ ද බොගී නැතත්, එහි සැකිල්ලේ නම්යතාවය සලසන සන්ධි දෙකක් ඇත.) උඩු පුස්සැල්ලාව මාර්ගය 1948 දී වසා දමන තුරුම, 122 සහ 123
එන්ජින් හැර අනෙකුත් එන්ජින් ධාවන තත්වයේ තිබී ඇත.
දෛවෝපගත ලෙස, නුවර එලියේ සිට නානු ඔය දක්වා අවසාන බඩු දුම්රිය රැගෙන
විත් ඇත්තේ අංක 120 දරණ
එන්ජිමයි.
සටහන: රසික වික්රමනායක. (මෙම ලිපිය පිලිබඳ සම්පූර්ණ අයිතිය කතෘ සතු වේ.)
ඡායාරූප
මේ එන්ජින් වල මුල් කාලෙ කාබයිඩ් ලාම්පු වලිං තමා ආලෝකය අරගෙන තියන්නෙ (ඔය ෆොටෝ වලිං එකක එහෙම එන්ජිමක් තියනවා). පස්සෙ විදුලි ආලෝකය දීල තියනවා. ධාවනයෙ දි මේකක ට මැදිරි 4ක් වගේ තමා අදින්න පුලුවන් වෙලා තියන්නෙ. රාගල ඉඳං උඩ ට එන කෝච්චිය සමහර වෙලාව ට අදින්න බැරුව නතර වෙනව ලු මේ එන්ජිම ට.
ReplyDeleteමේකෙ කප්ලිං එකත් කැළණිවැලි මාර්ගයේ එක ට වඩා ටිකක් වෙනස් (කැළණිවැලි සර්විස් දාපු කාලෙ වෙනස් කරන්න ඇති).
ගොඩක් වටින පෝස්ට් එකක්.....
ReplyDeleteSuperb
Deleteබොහොමත්ම ස්තූතියි මහෙමවත් අපිව මතක් උනාට! හැමදාම වගේම ඔබ (උඹ) ලියන්නේ ඇඟ පුරා දුවන එකක්ම තමයි! මට නං හිතා ගන්නට බෑ අපි මේ යකඩ ගොඩට මෙච්චර ලව් ඇයි කියලා!?
ReplyDeleteකාලෙකට පස්සේ ලිව්ව එක ගැන සතුටුයි. ලංකාවේ භාවිතා වූ දුම්රිය මැදිරි සහ බලවේග කට්ටල ගැනත් ලියන්න පුළුවන්ද ?. ඔබේ සටහන් ආසාවෙන් කියවනවා.
ReplyDeleteවරාය ඇතුලේ වරාය අධිකාරියට අයත් ශන්ටින් එන්ජින් දෙකක් නිකං දිරාපත් වෙනවා. තවත් ගල් අගුරු දුමිරිය එන්ජිමක් හා දිරාපත්වන්නට දමා තිබෙනා වාෂ්ප බලයෙන් වැඩ කරනා දුම්රිය දොඹකරයත් වරාය සතුව තියේනවා.
ReplyDelete